Deelvraag 2: Wat zijn de oorzaken en aanleidingen voor de zevenweekse oorlog
Tijdens de Franse bezetting kwamen er in Duitsland nationalistische gevoelens op. Duitse prinsen bevorderen nationalisme zodat meer mensen in het leger gaan om tegen Napoleon te vechten. Er ontstonden ook nationalistische studentenverenigingen op universiteiten. De Duitse staten werkten samen tegen Napoleon, bijvoorbeeld bij de slag om Leipzig in 1813. Dit zorgde voor een sterk gevoel van een gezamenlijke Duitse identiteit.
Nadat Napoleon verslagen was, werd er in Wenen vergaderd tussen Europese machten hoe de nieuwe machtsverdeling in Europa eruit moest gaan zien. Dit was het congres van Wenen (1814-1815)(Redactie van Historiek, 2020, Congress van Wenen). Veel Duitse nationalisten hoopten dat er een Duitse staat gemaakt zou worden. Tot hun teleurstelling, was dit niet het geval. De Pruisische en Oostenrijkse afgevaardigde in het congres van Wenen hadden niets met het idee van een Duitse staat. In plaats daarvan kwam er de Duitse Bond. De Duitse bond was een losse samenwerking van Duitse staten. Oostenrijk werd aangesteld als permanente voorzitter van de Duitse bond. De Duitse bond was vooral een militaire samenwerking.
Veel Duitse nationalisten en liberalen waren nog niet tevreden met de Duitse bond en de Zollverein, en streefden nog steeds naar een verenigde Duitse staat. In 1848 kregen de nationalisten en liberalen hun kans om Duitsland te verenigen. Overal in de Duitse Bond waren revoluties. Deze revoluties streefden naar grondrechten, meer vrijheid en de eenwording van Duitsland. De Duitse vorsten werden geforceerd concessies te maken. De grootste concessie was het toestaan van de bijeenroeping van de nationale vergadering in Frankfurt. Hier besloten ze dat volwassen mannen mochten gaan stemmen voor een parlement. Het nieuwe gekozen parlement besloot dat Duitsland verenigd moest worden en begon een constitutie te maken voor deze nieuwe Duitse staat.
Het nieuwe parlement wilde Duitsland verenigen tot een staat. Over hoe dit moest gebeuren was nog discussie. Sommigen vonden dat er een "Großdeutschland" moest komen. Dit zou een land zijn met alle Duitssprekende gebieden in haar bezit.(Duitslandinstituut, z.d., de mislukte revolutie van 1848). Voorstanders hiervan vonden dat Oostenrijk een leidende rol moest spelen in een verenigd Duitsland. Andere vonden dat er "kleindeutschland" moest komen. Dit zou een land zijn met alle Duitssprekende gebieden, behalve dat wat in het bezit van Oostenrijk was.(Duitslandinstituut, z.d., de mislukte revolutie van 1848). Voorstanders hiervan wilden dat Duitsland geleid zou worden door Pruisen. Zij vonden dat Oostenrijk een te groot en cultureel divers rijk was om de Duitsers goed te kunnen leiden.
In 1849 lukte het het parlement om een constitutie te schrijven voor een Duitse staat(Weege, z.d., Revolution and the National Assembly in Frankfurt am Main 1848/1849). Duitsland zou een keizer krijgen wiens macht gelimiteerd werd door een verkozen parlement. Oostenrijk was sterk tegen een verenigd Duitsland. Ze wilden zich houden aan het Verdrag van Wenen, en Oostenrijk zou macht kwijtraken door het parlement. Oostenrijk kon dus niet de keizer worden van het Nieuwe Duitse Rijk. Er bleef dus maar één kandidaat over om keizer te worden: Frederik Willem IV van Pruisen. Maar toen het parlement Frederik de kroon aanbood, weigerde hij deze. Frederik zei dat hij niet een kroon uit de goot wilde oppakken. Hiermee bedoelde hij dat hij alleen keizer van Duitsland wilde worden, als de prinsen hem de kroon gaven. Hierna raakte het parlement snel hun populariteit onder de bevolking kwijt en in mei 1849 ontbond het parlement zichzelf.
Een gevolg van de opkomst van het Duitse nationalisme was de Eerste Sleeswijk oorlog. Het Duitssprekende gebied Sleeswijk-Holstein hoorde in de 19e eeuw bij Denemarken. In 1848 kwamen Duitse nationalisten in Sleeswijk en Holstein in opstand tegen Denemarken, toen de Deense koning Sleeswijk en Holstein probeerde te integreren tot deelstaten van Denemarken(Isgeschiedenis, 2023, De strijd om Sleeswijk-Holstein). Meerdere Duitse staten vochten mee aan de kant van Sleeswijk en Holstein, bijvoorbeeld Pruisen. Hoewel de Duitsers aan het winnen waren, werd er bij het Verdrag van Londen (1852) besloten om alles te houden zoals het was voor de oorlog, er werd ook besloten dat Denemarken geen troepen in Sleeswijk en Holstein mocht zetten(Isgeschiedenis, 2023, De strijd om Sleeswijk-Holstein). De reden hiervoor was druk van andere Grootmachten, die de balans van de macht wilden behouden. Dit betekende niet dat de Duitse nationalisten in Sleeswijk en Holstein tevreden waren. In 1863 schond Denemarken het verdrag van Londen, door troepen in Sleeswijk en Holstein te plaatsen(The Editors of Encyclopaedia Britannica, 2015, German-Danish war). In 1864 verklaarde de Duitse bond ze hiervoor de oorlog(The Editors of Encyclopaedia Britannica, 2015, German-Danish war). Engeland weigerde Denemarken te helpen, omdat ze hun verdrag hadden geschonden. De Duitse invasie van Denemarken ging deze keer veel vlotter. Oostenrijk deed nu ook mee. Binnen een jaar gaven de Denen zich over en werden Sleeswijk en Holstein een deel van de Duitse bond.
Na de revoluties van 1848 was Pruisen een constitutionele monarchie geworden. De koning moest nu de macht delen met een minister-president(Weege, z.d., Revolution and the National Assembly in Frankfurt am Main 1848/1849). In 1862 was deze minister president de Junker* Otto von Bismarck geworden(Duitslandinstituut, z.d., Otto von Bismarck: architect van het keizerrijk). Otto von Bismarck was een groot voorstander van het verenigen van Kleindeutschland onder Pruisen (Verenigd Duitsland zonder Oostenrijkse gebieden). Het was Bismarck al snel na zijn benoeming tot Minister President gelukt om Sleeswijk en Holstein in de Duitse Bond te krijgen. Het grootste obstakel voor het verenigen van Duitsland was nu Oostenrijk. Oostenrijk was de leider van de Duitse Bond en zou het niet accepteren als Pruisen Duitse staatjes probeerde in te nemen.
*Pruisische landadel of grootgrondbezitters
Oostenrijk was veel groter dan Pruisen, en was lange tijd veel machtiger geweest. Maar Pruisen had een sterk gemoderniseerd leger (Pruisen werd ook wel een leger met een staat genoemd). En Bismarck had een Alliantie met het sinds kort verenigde koninkrijk van Italië gemaakt. Hierdoor had Pruisen er vertrouwen in dat ze Oostenrijk konden verslaan, en lokte in 1866 een conflict uit hoe Sleeswijk en Holstein bestuurd moeten worden(auteurs van new world enceclopedia, z.d., Austro-Prussian war). Pruisen, Italië en enkele Duitse staatjes versloegen Oostenrijk en haar bondgenoten (de andere Duitse staatjes zoals Beieren en Hannover) binnen een paar maanden.(auteurs van new world enceclopedia, z.d., Austro-Prussian war) Als resultaat van de Oostenrijks-Pruisische oorlog werd de Duitse Bond opgeheven en annexeerde Pruisen Sleeswijk, Holstein, Hannover en enkele andere Duitse Staatjes(The Editors of Encyclopaedia Britannica, 2024, Seven weeks war). Italië annexeerde Venetië (Venetië was eerst van Oostenrijk)(The Editors of Encyclopaedia Britannica, 2024, Seven weeks war).
